ze was al heel wat jaartjes oud,onze kleine meid.Hoe oud,dat weten we niet precies.We denken een jaar of 16,mischien zelfs ouder.
Ze kwam uit een asiel uit Tienen,waar ze terecht was gekomen nadat Kosovaren haar wilden ruilen voor eten.Ik vond haar via internet,en moest haar gewoon gaan halen.
Sinds de dag dat we haar hebben opgehaald (zo'n 10 jaar geleden)was Nana echt mijn hondje.Ze was gewoon niet bij mij weg te slaan,wilde niet eten of drinken als ik niet in de buurt was,en huilde als een wolf als ik niet thuis was.Ze was jaloers op alles en iedereen die te dicht bij me in de buurt kwam,en durfde dan wel eens venijnig uit de hoek komen.
Maar voor mij was ze het liefste hondje ter wereld,ik kon en mocht alles met haar doen wat ik wilde.
En nu is ze er dus niet meer.
Woensdagmiddag was ze nog springlevend,een paar uur later lag ze ineens alleen in Vinnie zijn ikea-zeteltje.Ze kon niet zo goed meer de bank op,dus eerst dacht ik dat het daaraan lag,maar toen ik op de bank ging zitten bleef ze gewoon liggen.Dat was raar,maar niet echt alarmerend.Tenslotte was ze niet alleen niet meer zo lenig,maar ook half doof,half blind en begon ze te dementeren.Tja,wat wil je op die leeftijd.
Maar toen gingen we naar bed,en moesten de honden nog even hun behoefte gaan doen.De 2 anderen vlogen naar buiten,maar Nana kwam maar langzaam uit haar zeteltje,en zette zich voor mijn man zijn voeten,midden in de keuken,te plassen.Ze kwam gewoon niet verder.Ook vonden we slijmpropjes,waarvan mijn man dacht dat ze uit haar poepje kwamen.Ik heb haar naar boven gedragen en in bed gelegd,ze deed niet eens moeite om onder de dekens te gaan liggen.
Ik had het vermoeden dat ze koorts had.Heb die nacht nauwelijks geslapen,want ik dacht echt dat ze de nacht niet zou overleven.
Donderdagmiddag moesten we om 14u bij de dierenarts zijn,we wisten toen al dat ze een baarmoederontsteking had die gesprongen was.
We kregen nog de optie om haar te laten opereren,maar dat wilden we haar niet aandoen.Niet meer op die leeftijd,en met al haar kwaaltjes.Ze was gewoon op,en dus hebben we met héél véél pijn in het hart besloten haar te laten inslapen.
Ze keek zelfs nog eventjes naar ons op,net alsof ze ons wou bedanken dat ze mocht gaan.
Ze is ingeslapen in mijn armen,heel zachtjes en mooi.
En nu is ze er dus niet meer,mijn lieve kleine meid.En ik mis haar verschrikkelijk,weet met mijn verdriet geen blijf.
Ik weet wel dat het slijt,maar nu staat mijn wereld toch even stil.Heb eventjes nergens zin in.
Dus als jullie me misen,weten jullie waarom

groetjes,marika